श्री गुरुचरित्र कथासार अध्याय पंचेचाळीसावा

🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿

🙏🏻🌷 !! श्री गुरुचरित्र कथासार !! 🌷🙏🏻

-------------------------------------

🍀!! श्री गुरुचरित्र कथासार अध्याय पंचेचाळीसावा कल्लेश्वर नरहरीची कथा !!🍀

।। ॐ श्री गणेशाय नम: । श्री सरस्वत्यै नम: ।। 

श्री गुरू्भ्यो नम: । श्री कुलदेवतायै नम: ।। 

नामधारक सिद्धयोग्यांना म्हणाला, "स्वामी, नंदी नावाच्या एका कवीची कथा पूर्वी तुम्ही सांगितली होती. त्यानंतर दुसरा नंदी नावाचा कवी श्रीगुरुंकडे आला, तो गुरूंचा शिष्य कसा झाला ही संपूर्ण कथा मला सांगा."

सिद्धयोगी म्हणाले, "श्रीगुरूनृसिंहसरस्वती गाणगापुरात असताना त्यांची कीर्ती सगळीकडे झाली.त्यामुळे अनेक लोक त्यांच्या दर्शनासाठी येऊ लागले. त्यात नंदी नावाचा एक कवी होता. त्याने पुष्कळ काव्य केले होते. एकदा एका भक्ताने, त्याच्या घरी काही मंगलकार्य होते म्हणून श्रीगुरुंना आपल्या हिप्परगी नावाच्या गावी नेले व त्यांची भक्तिभावाने पूजा केली. त्या हिप्परगी गावात 'कल्लेश्वर' नावाचे एक जागृत शिवमंदिर होते. त्याच गावात नरहरी नावाचा एक ब्राम्हण होता.तो कल्लेश्वर शिवाची सेवा करीत असे. तो स्वतः कवी होता. तो रोज शिवस्तुतीपर पाच श्लोक तयार करून ते काल्लेश्वराच्या पूजेच्यावेळी म्हणत असे. तो कल्लेश्वराशिवाय अन्य कोणालाही मानत नसे. लोक त्याला म्हणाले, "अरे नरहरी, कवी आहेस हे सर्वांना माहित आहे. साक्षात त्रैमूर्ती अवतार श्रीगुरूनृसिंहसरस्वती येथे आले आहेत. मग तू त्यांच्याविषयी कवित्व का बरे करीत नाहीस ?" त्यावर नरहरी म्हणाला, "माझी भक्ती, माझी श्रद्धा फक्त शिवशंकर कल्लेश्वरावरच आहे. अन्य देव पुष्कळ आहेत. त्यांची व मनुष्याची स्तुती मी करणार नाही." असे बोलून तो पूजेसाठी गेला. त्याने कवित्व करून पूजा करण्यास सुरुवात केली. पूजा करताना त्याला झोप लागली. झोपेत असताना त्याला स्वप्न पडले. त्याने स्वप्नात पाहिले, तो कल्लेश्वराची पूजा करीत आहे. कल्लेश्वराच्या पिंडीवर पूजाद्रव्ये अर्पण करीत आहे, पण त्या पिंडीवर श्रीगुरूनृसिंहसरस्वती आहेत व सर्व उपचार कल्लेश्वराऐवजी त्यांनाच मिळत आहे. त्याचवेळी तो जागा झाला. त्याला सगळे स्वप्न आठवले. त्याला मोठे आश्चर्य वाटले. तो स्वतःशीच म्हणाला, "माझ्या हातून फार मोठी चूक झाली. श्रीगुरूनृसिंहसरस्वतींना सामान्य मनुष्य समजलो. आज माझी खात्री पटली. श्रीगुरूनृसिंहसरस्वती साक्षात शिवशंकरच आहेत. ते त्रैमूर्ती अवतार आहेत. जगाच्या उद्धारासाठीच ते अवतीर्ण झाले आहेत. मी मात्र त्यांची निंदा केली." असा विचार करून तो धावतच श्रीगुरुंच्याकडे आला व त्यांच्या पाया पडून म्हणाला, "स्वामी, मला क्षमा करा. मी केवळ अज्ञानी, आपले स्वरूप ओळखू शकलो नाही. आपण साक्षात शिवशंकर आहात. आपणच कल्लेश्वर आहात, याची मला खात्री पटली आहे. माझे मन आता स्थिर झाले आहे. आपणच या विश्वाचे आधार आहात. शरणागतांचे आधार आहात. घरी कामधेनू असताना ताकासाठी दुसऱ्याच्या दरी जावे तशी माझी अवस्था झाली होती. माझ्या अपराधाची क्षमा करा."

प्रसन्न झालेले श्रीगुरू नरहरीला म्हणाले, "काय रे, तू तर आमची नेहमी निंदा करीत होतास. मग, आजच तुझ्या ठिकाणी आमच्याविषयी भक्तिभाव कसा काय निर्माण झाला ?" त्यावर नरहरी म्हणाला, "स्वामी, मी आजपर्यंत अज्ञानरुपी अंधारात होतो. ज्ञान झाल्याशिवाय आपली भेट कशी होणार ? मी कल्लेश्वराची पूजा केली. त्या पुण्यामुळेच आज आपण मला भेटलात. आपण आणि कल्लेश्वर एकाच आहे हे ज्ञान मला झाले आहे. आता माझ्यावर कृपा करा. मला आपला शिष्य करून घ्या." नरहरीने अशी प्रार्थना केली असता प्रसन्न झालेले श्रीगुरू त्याला म्हणाले, "ही वस्त्रे घे. मी आणि कल्लेश्वर एकाच आहोत. आता तू गावातच राहून कल्लेश्वराची सेवा कर. आम्ही सदैव तेथेच असू." त्यावर नरहरी म्हणाला, "स्वामी, प्रत्यक्षात असलेल्या तुमच्या चरणांना सोडून मी कल्लेश्वराची पूजा कशाला करू ? मी तुम्हाला काल्लेश्वाराच्या ठिकाणी पाहिले होते. तुम्हीच त्रैमूर्तीचा अवतार आहात. तुम्हीच कल्लेश्वर आहात. आता मी तुमचे शरण सोडून कोठेही जाणार नाही." नरहरीचा मनोभाव पाहून श्रीगुरुंनी त्याला आपला शिष्य म्हणून स्वीकारले. मग त्याला बरोबर घेऊन गाणगापुरास परत आले. तेथे नरहरीने पुष्कळ कवित्व करून श्रीगुरूंची सेवा केली." ही कथा सांगून सिद्धयोगी नामधारकाला म्हणाले, "अशाप्रकारे दोघेही कवी-नंदी आणि नरहरी श्रीगुरुंच्या जवळ राहून त्यांची सेवा करू लागले." सरस्वती गंगाधर सांगतात, "श्रीगुरू ज्याच्यावर प्रसन्न होतात त्याच्या घरी कल्पवृक्षच असतो. जे मागावे ते मिळते."

अशारीतीने श्रीगुरुचारित्रामृतातील 'कल्लेश्वर नरहरीची कथा' नावाचा अध्याय पंचेचाळीसावा समाप्त.

॥श्रीगुरुदत्तात्रेयार्पणमस्तु॥

🙏🏻🌺🙏🏻🌷🙏🏻🌸🙏🏻🌻🙏🏻